Περίεργα συναισθήματα τις τελευταίες μέρες..
Γραφω συνέχεια για συναισθήματα αγαπης..
Μα πώς ειναι οταν δεν εχεις αλλο κουραγιο..
Κουράστηκα όχι να αγαπάω..κουράστηκα να αγαπάω μονη μου..
Νιώθω σαν ενα παιχνιδι..
Κάποτε με πήρες στα χερια σου.. Ημουν ολοκαινουριο,λαμπερό,με πολλα χρώματα..
Δεν λέω ενθουσιαστηκες τον πρώτο καιρο..έπαιξες..έπαιξες..
Μεχρι να καταλείξω κι εγω μαζί με τα αλλα σκονισμενα σου παιχνίδια.
Κι αυτο γιατί?
Γιατι όσο ομορφο κι αν ήμουν,όση χαρα κι αν μπορούσα να σου δώσω..με ειχες!!!
Κι οπως τα πιο πολλα παιδάκια χαζεύουν στα ραφια ψηλα τα παιχνιδια που δεν μπορουν να αποκτησουν και δεν σκεφτονται αυτα που έχουν έτσι κι εσυ!
Οταν πια με βαρεθηκες αρχισες να κοιτας στα ράφια για καινουρια παιχνιδια..να κανεις τα παντα για να τα αποκτήσεις..
Εγω βλεπεις είχα χασει την μαγεία μου πια!!!
Αλλωστε κακά τα ψέμματα, δεν έκανες και πολλα για να με κερδισεις..
Σου δωθηκα απο την αρχη..
Ομως να ξερεις κατι.. Τα φανταχτερά σου πια παιχνίδια,αυτά στα ψηλά τα ράφια, ποτέ δεν θα σου δωσουν την χαρά και την δημιουργία που εζησες με ενα απλο "κουβαδακι" , ενα καλοκαιρι,τοτε που ησουν μικρος,στην παραλια,στην αμμο..
Πύργους έφτιαχνες..
Θυμήσου..
Και ξέρεις κατι.εγω ενα παιχνιδι εγινα..
ομως υπάρχουν πολλα παιδακια που δεν έχουν παιχνίδια να παιξουν και εκτιμουν ακόμη και ενα καλαμάκι που θα παρουν για μικροφωνο και θα τραγουδησουν μπροστα απο τον καθρεύτη..
και νιώθουν σαν σταρ του Χολιγουντ!
Να, απλά, ξέρεις αν κάποτε με αναζητησείς αναμεσα στις αναμνήσεις σου και στα σκονισμένα σου παιχνίδια, ισως η μαμά σου επειδή δεν με έπαιζες..
να με έχει δώσει αλλου..
