ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ..!!

• 
  

NIKOΣ .ΔΗΜΟΥ

..Είδαμε λοιπόν πως το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Πως η σχέση μαζύ του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.

Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο - αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο.

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι") η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.

"... η αγάπη του άντρα και της γυναίκας", γράφει "είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ' αυτό που μπορεί να είναι () η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την είχε προβλέψει."

Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον Παράδεισο.

Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα είχα γράψει στο "Βιβλίο των Γάτων":

Τα ζώα είναι αυτά που είναι:

Καθαρή φύση. Τίμια κοιτάνε,

κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύση

αναζητά.

Το ζώο είναι. Ο άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί.

Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό 'Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο.

Το ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης. Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει.

Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο.

Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας.

Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση - είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν - είναι άλλος, ξένος.

Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση...

Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης.

Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ.

Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής.

Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο - η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση. Η φύση είναι ανιστορική. Εμείς αλλάζουμε συνέχεια - όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς.

Το πιο συγκινητικό περιστατικό που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών: Ο 'Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του για να ξεψυχήσει.

Εκεί και ο 'Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένος

Και τότε, όπως μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα

κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ' αυτιά του,

όμως δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά του

Και ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι ευθύς ως φεύγει, ο 'Αργος πεθαίνει.

'Αργον δ'αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο

αυτίκ'ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ.

Μοίρα έχει και ο 'Αργος. Σαν τους ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια. Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι.

Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια - η ποτέ - δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.

Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε.

Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.

Ο Κούντερα έγραψε: "κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο."

Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.

Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.

Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.

" Να ζείς τη στιγμή ! "
 Εγώ λέω .. Μη σκοτώνεις στιγμές άλλων ,
 σκοτώνοντας απλά εσύ τον  χρόνο σου εκείνη τη δεδομένη στιγμή...!

Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;

Σαμπως θυμασαι...;

Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;

Ποση βροχη καταπιες...;

Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;

Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"

Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου.

Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!

Αλκυονη Παπαδακη

Η Αγάπη του Κώστα Ουράνη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού

 και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.

 Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί,

δίχως να νιώσεις από που,και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.

 Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,

 τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,

κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "Ποιά ειμ' εγώ;"απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς...

Αν είναι να 'ρθει,θε να 'ρθεί.

Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις έξαφνα 'μπρος σου να βρεθεί

κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει.

Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,

και σα φανεί, τρέξεις σ' αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,

αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί,

αλλιώς θα προσπεράσει..

Σάγαπώ κι αγαπώντας σε,σε περιέχω.

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα. 

Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω. 

Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,

το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη

κι όλα τα πλάσματα ν' αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα. 

Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος

που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο. 

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,

με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια. 

Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σ' απαιτώ δικό μου. 

Να είσαι μόνο καλά εσύ

χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. 

Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά,

εγώ πάλι θα χαίρομαι όπως να ήσουν μαζί μου. 

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. 

Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το "σ' αγαπώ" μου

που δεν έχει ανάγκη καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει,

θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο,

θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ' ακούς.

Φτάνει να το θες.

Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω,

σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι. 

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα

κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους. 

Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο.

Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, 

να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί. 

Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, 

δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν,

η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις,

το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. 

Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, 

τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω τον απάνθρωπο έρωτά μου σ' αγάπη φιλάνθρωπη. 

Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα. 

Οι λέξεις είναι φυλακή,

κατακρατούν τα δεύτερα

και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας

που σε τίποτα δε φυλακίζεται. 

Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει. 

Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη.

Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλάσσω από μένα.

Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!

Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.

Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.

Μ' ενοχλούν.

Μπορώ πια να σωπάσω.....

Aπόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η μοναξιά είναι από χώμα».

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

Χρόνια περάσαν χωρίς να σε δω

πίστεψα πώς ξέχασες.

Μέσα μου πάντα ένα κενό

που απ’ τη ζωή σου μ’ έβγαλες.

Ήρθα ξανά σε μέρη παλιά

αφέθηκα στα χέρια σου.

Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά

έρωτας κάθε βλέμμα σου.

…………….

Θέλω πια να σου πω όσα δεν είπα καιρό

λόγια όχι της στιγμής.

Στο τραγούδι μου αυτό τώρα ξεσπώ

με κατάθεση ψυχής.

……………….

Παραμύθι γλυκό πως το έκανα αυτό

να φύγεις γιατί σ’ άφησα.

Με το λάθος μου αυτό πρέπει τώρα να ζω

Να έρθω άραγε άργησα.

Έλα πάλι κοντά αφήσου ξανά

το αξίζουμε θα δεις.

Άλλη μία φορά, πιο δυνατά

Να το ζήσουμε εμείς.

……………..

Θέλω πια να σου πω όσα δεν είπα καιρό

λόγια όχι της στιγμής.

Στο τραγούδι μου αυτό τώρα ξεσπώ

με κατάθεση ψυχής.

………………

Με μια ανασα... για να προλαβω να πω οσα δεν ειπα ως τωρα... κι αυτα που δεν ειπες κι εσυ...

κι εσυ... Κι εσυ που διαβαζεις ή που δεν θα διαβασεις ποτε...

Ηθελα να μιλησω για τις παρενθεσεις... τις τελειες... τα θαυμαστικα...

Α!και για τα κομματα που ποτε δεν χρησιμοποιω. Εμενα μου αρεσουν οι 3 τελειες στο τελος καθε φρασης...

γιατι αφηνουν παντα κατι ακομα που δεν λεγεται να το φανταστεις. Κατι που δεν ειπωθηκε ακομα αλλα θα ειπωθει... ή που δεν θα βρεις ποτε το θαρρος. Θα το αφησεις να αιωρειται γιατι θες να παιξεις... ρολους.

Γιατι φοβασαι να πεις... γιατι στη ζωη σου μαθαινουν να φοβασαι να πεις...γενικα να μη λες.

Να κρατας για σενα. Κρατα τα για σενα και φυγε μονος ναι... αυτο μας μαθαινουν... να μη μοιραζομαστε!

Εγω μοιραζομαι τις 3 τελειες μου μαζι σου... και μαζι σου... και με σενα...

Στα λεω αυτα που θελω... αμα δεν στα πω θα σκασω!

Αλλα σου βαζω και 3 τελειες ετσι για να φανταστεις κατι ακομα που θα θελες να σου πω και δεν στο λεω...

Κι υστερα δεν μιλαω αλλο. Τι αλλο να πεις οταν τα λες ολα .

Σωπαινω...σωπασε κι εσυ.

Ετσι μας εχουν μαθει για να μη πληγωνομαστε...

Υστερα αρχιζουν να κυκλοφορουν μεσα στο μυαλο σου οι τελειες...οχι οι 3...οι αλλες...

Εκεινες που βαζουμε για να δηλωσουμε ενα "τελος".

Και σκεφτεσαι τα κομματα... αυτα που δειχνουν μια συνεχεια στις σκεψεις και στις πραξεις...

Κυριως στις πραξεις.

Γιατι επραξες ξανα κι υστερα παλι και συνεχισες...

Οπωσδηποτε θα κανεις μια σταση στα θαυμαστικα γιατι εκεινη η στιγμη αξιζε και πρεπει να την τονισεις με καποιον τροπο!

Κι αφου δεν μιλας και σωπαινεις γραφεις...και βαζεις το θαυμαστικο!

Να...τοσο ωραιο ηταν!!!

Οι παρενθεσεις ειναι περιεργη ιστορια...

Γιατι μεσα στην μια ιστορια πας να χωσεις αλλη μια ετσι στα γρηγορα γιατι κι αυτη πρεπει να ειπωθει.

Αλλα ειναι αδικημενη... αδικημενη πολυ γιατι την σπρωχνεις να χωρεσει αναμεσα σε δυο καμπυλες και κυριως οταν αυτη δεν ειναι η κυριως ιστορια.

Ενω θα μπορουσε... ενω αν δεν ηταν αυτη η παρενθεση η ιστορια δεν θα ηταν ποτε η ιδια.

Γι' αυτο δεν αγαπαω τα σημεια στιξης...

Μονο τις 3 τελειες...

Ανεπαρκεια φιλε μου...

Ανεπρακεια γαμημενη σε οτι μας περιτριγυριζει...

Ανεπαρκεια να πεις την αληθεια...ανεπαρκεια στο να ζησεις...ανεπρακεια στο να μοιραστεις...ανεπαρκεια στο να ακουσεις...

Ανεπαρκεις...ειμαστε ανεπαρκεις ακομα και μπροστα στον ιδιο μας τον εαυτο...κυριως σε αυτον!

Γιατι εκει λεμε τα μεγαλυτερα ψεμματα.

Αλλοθι μη ψαχνεις δεν υπαρχει... Τουλαχιστον οχι συγκεκριμενο κι οχι κοινο.

Μη ψαχνεις γενικα τιποτα "κοινο"...

Πως να σου εξηγησω πως καθενας μας ειναι διαφορετικος...;

Πως ερχομαστε, συναντιομαστε, παιρνουμε, δινουμε και χανομαστε...;;;

Να τα κομματα!

Τα πουστικα κομματα παντα δινουν μια συνεχεια ασχημη... Γι 'αυτο δεν τα χρησιμοποιω.

ΩΧ! Συγνωμη αν χρησιμοποιω βαριες και ασχημες εκφρασεις για τα λεπτεπιλεπτα σου γουστα.

Για την "σεμνοτητα" που σε χαρακτηριζει.

Μα αν δεν σου κανω απλα μη με διαβαζεις... μη με πλησιαζεις... μη με ενοχλεις... μην ενοχλεις γενικα ρε παιδι μου...

Αμα δεν ταιριαζεις δεν ταιριαζεις... παρε...δωσε και φυγε...

Κι αμα εισαι μαγκας... Τοσο μαγκας να 'βρεις" και να "βρεθεις" μεσα στον αλλο μεινε για παντα...

Μεινε και μπλεξε την ανασα σου με την ανασα του αλλου...και γινε ενα.

Αλλα να θυμασαι να εισαι και διαφορετικος...

Ενα...μαζι...αλλα και διαφορετικος...

Να κρατας τις ισσοροπιες...

Να μην κρατας καμια γαμημενη ισσοροπια...να ζεις...να ζεις γιατι αυριο ισως να παψεις να ζεις...

Και πως την εζησες την τελευταια σου μερα...;

Με τελειες...; Με θαυμαστικα...; Με παρενθεσεις...;

Πηρες μια ανασα να προλαβεις να πεις...; Να κοιταξεις...; Να δεις...;

Εμπλεξες την ανασα σου...;

Ναι...σκεφτομαι μακαβρια... σκεφτομαι τρελα... σκεφτομαι αλλοπαρμενα... μπορει και να μη σκεφτομαι καν!

Αλλα βαζω 3 τελειες... κοιταω... βλεπω... μιλαω... και προσπαθω πολυ να μπλεξω την ανασα μου...

Α! Και να βαλω θαυμαστικα... οσα πιο πολλα γινεται... παντα ομως μετα τις 3 τελειες...

Με μιαν ανασα τελευταια για να προλαβω να πω κατι ακομα...

Δεν συμπαθω την λογικη... Δεν την συμπαθησα ποτε και οσο περνουν τα χρονια και περνουν οι στιγμες...οι καταστασεις...οι ανθρωποι...(κυριως αυτοι)...

Να δες ποσο αδικημενη ειναι τωρα η ιστορια μεσα στην παρενθεση...απο μονη της ειναι μια τεραστια ιστορια...

Λοιπον ελεγα οτι καθως περνουν ολα αυτα και ολοι αυτοι ενω εσυ...κι εσυ...

Βρισκεις την λογικη να διαφεντευει μεσα στη ζωη,εγω δεν βρισκω κανενα νοημα πουθενα...

Πουθενα που να ακολουθησα την καρδια μου δεν βγηκα χαμενη...

Πληγωμενη ναι αλλα χαμενη οχι...

Κι αν δεν καταλαβαινεις την διαφορα λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν εζησες...

Κι ουτε ζεις...

Κι απο τον χαμο μεσα κερδος θα βρεις...κι απο την πληγη θα γεννηθει χαρα...

Ο καιρος αγαπη μου... οχι μη γελιεσαι δεν τα γιατρευει... τιποτα δεν γιατρευει...!

Συνηθιζεις...

Σ'αρεσε ε...; Μαλακια σκεφτηκες...

Η συνηθεια ειναι το χειροτερο απ'ολα...να μη συνηθιζεις...

Αμα συνηθιζεις παραδινεσαι... στον πονο... στην χαρα... στην καθημερινοτητα... στην αγαπη...

Κι αμα συνηθιζεις χανεται το νοημα σε ολα αυτα...χανεται...

Κι αμα συνηθισες...χαθηκες...

Γι' αυτο να πονας με καρδια...

Να χαιρεσαι με καρδια...

Να αγαπας με καρδια...

Και οσο μπορεις...

Οσο μπορεις στην καθημερινοτητα ζησε με καρδια...!

  Τι ειναι το πεταγμα...;ποσο ψηλα πετας...;προς τα που πετας...;εισαι με αλλους μαζι ή πετας μονος...;τα φτερα σου τα φροντιζεις...;

  Τον καιρο εκεινο συνηθιζα να εχω ολες τις απαντησεις...ηταν απλες...υπηρχε αθωοτητα...υπηρχε πιστη...υπηρχαν πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους...πολλα να πιαστεις και να θεωρεισαι αυτονομος...ολοκληρωμενος...

πετας = εισαι ελευθερος...τοσο απλο μεσα μου...!

  Υστερα περασαν τα χρονια...η αθωοτητα δεν υπηρχε πια...ουτε και η πιστη...και πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους γενικα αλλα και προσωπικα περασαν σε ενα χτες που δεν γυριζει πισω...επαναπροσδιορισμος...

  Μπορει να γουσταρεις να πετας σε γκριζους ουρανους ετοιμους να ριξουν μπορα ενω τα υπολοιπα πετουμενα να κρυβονται κατω απο υποστεγα...

  Μπορει να γουσταρεις να πετας κοντρα στον ανεμο ενω τα υπολοιπα πετουμενα να προστατευονται απο το κρυο...

  Μπορει να θες να φτασεις στον ηλιο και να καις τις φτερουγες σου ενω τα υπολοιπα πετουμενα σε κοροιδευουν και σε λενε αφελη...

 Μπορει να καις,να βρεχεις και να σκορπας τις φτερουγες σου επειδη ετσι θελεις...επειδη το δικο σου πεταγμα προς καποια κατευθυνση να δινει νοημα στη ζωη σου...να δινει χαρα και ολοκληρωση εκει που τα υπολοιπα,ας τα πουμε, πουλια δεν βρισκουν καμια λογικη σε αυτο που κανεις...και ποιος μιλησε για λογικη...;για πεταγμα μιλαμε...

  Ολοι δεν πεταμε...αυτη ειναι μια δυσκολη αληθεια για πολλους...καποιοι συνειδητα επιλεγουν να πατανε γερα στη γη...εχω γνωρισει πολλους τετοιους...φιλους,αγαπημενους,,απλους γνωστους...ειναι κι αυτο μια επιλογη...καποιοι πετουν αλλα καποτε αποφασιζουν να μαζεψουν τα φτερα τους...ισως για παντα...αλλοι παλι τα μαζευουν,τα ξανανοιγουν...καποιες φορες ηταν τετοια η πτηση που αφησε τραυματα και περιμενουν να γιανουν οι πληγες για να τα ξανανοιξουν για το επομενο ταξιδι...υπαρχουν πολλα ειδη...

  Οταν ημουν παιδι προσπαθησα να πεταξω προς το ουρανιο τοξο...η μαμα μου φοβηθηκε κι απο τοτε ημουν συνετη ως προς αυτο...ομως ποτε δεν επαψα να πιστευω πως μια μερα θα το κανω...αργοτερα το "πεταγμα" πηρε αλλη μορφη...παλι η μαμα μου αυτη τη φορα πιο προβληματισμενη αλλα με μια λαμψη μεσα στα ματια της,ισως και να ηταν φοβος μου ειπε..."παιδι μου δεν ειναι τοσο ευκολο αυτο που επιλεγεις..."αργοτερα μου το ειπαν κι αλλοι...με πολλους και διαφορους τροπους...

"δεν μπορεις να εισαι ετσι..."

"δεν πρεπει να εισαι ετσι γιατι την πατας...πληγωνεσαι...δεν ειναι ετσι ο κοσμος δυστηχως..."

"δεν σκεφτεσαι λογικα..."

"δεν...δεν...δεν..."

καποτε βρεθηκε καποιος καλη του ωρα που "ηξερε"...ναι φυσικα και μπορεις μου ειπε...απλα να...

θα εισαι μονη σου...

ναι...το εχω καταλαβει του απαντησα...

  Κι εδω ερχεται και κολαει...εχει ΤΙΜΗ σαν πετας...να μενεις ΜΟΝΟΣ...

και η μοναξια εχει πολλες μορφες...δεν οριοθετειται ουτε σε τοιχους,ουτε σε αποντες ανθρωπους και χρονους...γενικα δεν οριοθετειται τιποτα θαρρω σε αυτο το περασμα μας απο αυτη τη ζωη...αλλα και παλι...αυτο ειναι μια επιλογη οπως και η καθε μας στιγμη...

  Καθε που εβρισκα μια λεξη απο στομα καποιου να μου ταιριαζει...ενα τραγουδι...εναν στιχο...πιστευα πως αυτη η "μοναξια" δεν ειναι παρα κατι που αλλαζει και πως πλησιαζω σε αυτον τον αλλο κι εκεινος σε μενα...υπηρξαν συναντησεις που αφησαν ομορφη γευση και μυρωδια...υπηρξαν στιγμες που η μοναξια δεν ηταν τοσο μονη...αλλα ηταν ισως ενα διαλειμμα...μαλλον καλυτερα ηταν ενα κατεβασμα στη γη για λιγο...

  Προσπαθησα πολυ γιατι το ηθελα πολυ να εξηγησω πως ειμαι και τι ειμαι...ηθελα πολυ σε αυτο το πεταγμα να βρω καποιον να ταξιδεψει μαζι μου...δεν ειμαι κατι συγκλονιστικο...ειμαι κατι ιδιαιτερο καθως φαινεται...δεν ειχα ποτε αυτη την αποψη για μενα αλλα φαινεται πως αυτον τον χαρακτηρισμο μου κολησαν...και για να πω την αληθεια τον προτιμω απο ολες τις γνωστες αηδιες του στυλ ευαισθητη,ρομαντικη,ονειροπολα...ο καθενας μας ειναι ξεχωριστος και ιδιαιτερος...τυγχανει οι δικες μου ιδιαιτεροτητες να ειναι αυτες...πορευτηκα με αυτες...πληγωθηκα ναι...εφαγα τα μουτρα μου ναι...προδωθηκα ναι...αλλα τις αγαπησα,τις πιστεψα,τις υπερασπιστηκα ακομη και με το αιμα και τον πονο της ψυχης μου...

 Λοιπον ειναι επιλογη να ειμαι ετσι...δεν ειναι πως δεν βαζω μυαλο...ετσι γεννηθηκα και ετσι θελω να πεθανω...οντας καποια που δεν ταιριαξε σε αυτον τον κοσμο γιατι πολυ απλα ουτε και αυτος της ταιριαζε...καποια που μπορει να πεταξει σε βροχερους ουρανους,σε αερηδες κοντρα,στον ηλιο διπλα...κι οταν καει,βραχει,σπασει...θα μαζευτει,θα φροντισει τα φτερα της και καποια στιγμη παλι θα πεταξει...και παλι για τα ιδια ακριβως μερη...'η ισως και για αλλα που θα ανακαλυψει στην πορεια...